Met de trein gingen we naar Galle en werden heen en weer geschud als in een botsauto. Je ziet een verkoper langskomen in dit oude karkas. De deuren blijven gewoon open en de mensen hangen vaak naar buiten. Met de bus gingen we weer terug. Degene die het geld ophaalt, loopt met een enorm pak bankbiljetten in de hand.

We waren met Gert en Patrice op stap en aten nog in een niet toeristische knijp. Ze waren de oven aan het opstoken om brood te bakken. Dat doen ze met vuur en als de oven heet genoeg is, halen ze de as er uit en bakken het brood in de restwarmte in de gloeiend hete oven. Onderweg zagen we een zaakje waar je allerlei soorten olie kon kopen. Je ziet de handpompen op de vaten waarmee ze de olie eruit pompen.

Onze kamer heeft uitzicht op de Indische Oceaan en de gehele nacht hoor je het gebulder van de golven die op het strand breken. Vanmorgen ook weer maar de zee zag er strak uit en de hemel kleurde azuurblauw. Die kleur begint de zee ook al een beetje te krijgen en de stranden neigen al in de richting van parelwit. Het was fantastisch weer en ik ga vandaag een duikje wagen. Met de tuktuk en de apparatuur togen we naar het strandje waar de boot zou aanleggen. Toen de boot op het strand lag, kwam een machtige golf aanrollen waardoor de instructeur uit de boot gelanceerd werd. De boot rolde ook nog over hem heen waardoor hij nu nekpijn heeft en een hoofdwond. Zijn telefoon heeft ook het loodje gelegd. Zout water en elektronica …………! Er ging een divemaster met me mee en aan boord was een jongen die het vak moest leren. Hij was hardstikke zeeziek, ik hoop voor hem dat hij er overheen komt. Uiteindelijk voeren we weg maar hij moest de motor steeds aantrekken. Hij roste keihard over de golven en soms viel de voorkant een eind naar beneden en klapte op het water. Het was net paardrijden om de klappen op te vangen. Vier meter zei hij, maar volgens mij zo’n anderhalf tot twee meter. Vanaf de kant leek de zee een spiegel.

Die eerste duik was niet veel bijzonders, alleen een grote napoleonvis en verder het gebruikelijke tropische grut. Ik probeerde de camera aan te zetten maar dat lukte niet. Ik zag wat condens bij de lens en ik dacht dat het door de hoge luchtvochtigheid was. Eenmaal aan boord bleek hij niet goed gesloten; camera verdronken. Dat is dus einde onderwatercamera, bah! Even later was ik hem nog kwijt ook.

Nu had ik een nieuw trimvest gekregen en een oude automaat. Het trimvest deed het, de automaat tot 10 cm onder water dus dan maar de octopus gebruiken. Toen bleek de dieptemeter ook al kapot, maar gelukkig had ik mijn duikhorloge. Tot overmaat van ramp bleek de automaat bij de eerste trap te lekken waardoor ik een hoop lucht kwijtraakte en ik na een uur alweer naar boven moest. De manometernaald ging constant heen en weer tijdens het duiken. Voor de 2e duik wilde ik een andere set en die kreeg ik ook, maar wel met een kapotte dieptemeter. Toen ik aangaf dat ik richting boot wilde, kende hij dat teken niet. Na een uur maakten we de 2e duik op een veel betere plek dan de eerste duik. Hij wees me nog een heel mooi klein gekleurd kreeftje en na een half uur zag ik twee prachtige, blauw gestreepte naaktslakken naast elkaar op het koraal zitten. Geen camera bij me!!!! Ik bleef even hangen om te kijken en toen ik weer opkeek, weg gids. Volgens de voorschriften heb ik nog ongeveer een minuut gezocht en ging toen naar boven. Geen gids te zien. Toen de boot geroepen en toen snel weer naar beneden om mijn drie veiligheidsminuten te doen en daarna aan boord. Het duurde zeker nog vijf minuten voordat hij boven kwam met een steen in de hand. Hij had de hele tijd met de steen op de rotsen getikt om mijn aandacht te trekken, de ezel!

Lucia heeft al een paar dagen last van constipatie. ’s Avonds werd het zo bar dat we op zoek gingen naar een dokter. We kwamen terecht bij “The people’s doctor” , de plaatselijke huisarts. De tuktuk bestuurder klopte op de deur en een man liet ons binnen. We legden het probleem uit, hij liet ons in zijn kantoor en nam plaats achter zijn bureau. Nou ja, kantoor! Jammer dat ik geen fototoestel bij me had. Geen deur, wel een gordijn en wat een rommelig zooitje. Er stonden vele soorten pillen in bakjes en potten op het bureau. Ook op de grond lagen medicijnen. Hij klopte op een wat vreemde manieren eigenlijk geheel overbodig op haar buik. Maar ja, je denkt dat hij weet wat hij doet. We vertelden dat bij de apotheek al laxerende pillen hadden gehaald maar dat die niet hielpen. Hij gaf een siroop maar ik stond op zetpillen omdat hij het probleem aan de andere kant moest aanpakken. Natuurlijk hielp niets en de volgende dag togen we opnieuw naar de praktijk. Daar kwam de huisarts, een struise vriendelijke vrouw. Zij gaf ons het juiste recept en vroeg wie er zo geblunderd had. Er was helemaal geen dokter aanwezig ’s avonds. Waarschijnlijk heeft een bewaker even voor dokter gespeeld, mysterieus geklopt en geld opgestreken. Die had de tijd van zijn leven. Een geweldige vrouw trouwens, die echte huisarts.

Ajith nam ons nog mee voor de thee naar zijn ouderlijk huis. Hij zorgt nog voor zijn moeder en broer. De broer studeert en Ajith is dus kostwinner. Als je ooit naar Sri Lanka gaat en je zit in Hikkaduwa, bel hem dan (0094716482768), want hij is een fantastische gids. Het gezin is boeddhistisch en dan puur. Doden van dieren is er niet bij, ze leven vegetarisch. Van moeder kregen we ieder een magische envelop met bladeren van de bo-tree, de heilige boom. Die moeten we onder ons kussen leggen en de kwalen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Speciaal voor ons werd het luxe theeservies tevoorschijn gehaald. Ik fotografeerde Ajith nog in de keuken voor de kookplaats.

		Het was prachtig weer en ’s avonds werd het ‘laatste avondmaal’ geserveerd in de tuin met begeleiding van wat muzikanten. Het was in een woord geweldig om onze laatste avond op Sri Lanka zo door te brengen

We zitten nu in het vliegtuig om 13.00 uur Nederlandse tijd (vierenhalf uur vroeger dan op Sri Lanka) met nog vijf vlieguren voor de boeg. We zijn net Bagdad gepasseerd. Om 3.30 uur Srilankaanse tijd werden we al gewekt om met een busrit van vierenhalf uur naar het vliegveld gebracht te worden, een afstand van 160 km. Van de warmte naar de kou. Ik hoop niet dat we vanuit de auto naar de voordeur glijden, brrrrrrr. Maar de vakantie was leuk op dit eigenzinnige eiland met zijn over het algemeen zeer hulpvaardige bevolking.